آقای رفیعی در آغاز سخنان خود با استناد به فرمایش امام علی (ع) که می‌فرمایند: «قِیمَةُ کُلِّ امْرِئٍ مَا یُحْسِنُهُ؛  ارزش هر انسانی به اندازه‌ی کاری است که آن را نیکو انجام می‌دهد» توضیح دادند که معیار سنجش انسان نه ثروت، نه قدرت و نه نسب، بلکه میزان دانش، مهارت، اخلاق و نیکی در عمل است. ایشان افزودند: آنچه انسان را در نزد خداوند و مردم عزیز می‌سازد، احسان و نیکوکاری در رفتار، اندیشه و خدمت به دیگران است.
در ادامه ایشان به تبیین مصادیق این حکمت در زندگی فردی و اجتماعی پرداخت و بیان کرد: هر کس در هر جایگاه و حرفه‌ای که قرار دارد، اگر کار خود را با نیت خالص و به بهترین وجه انجام دهد، ارزش واقعی‌اش آشکار می‌گردد. انسان‌های بزرگ کسانی‌اند که توانایی‌ها و استعدادهای خود را در مسیر رشد جامعه و رضای الهی به کار می‌گیرند. به باور امام علی (ع)، «احسان» تنها نیکی به دیگران نیست، بلکه نیکو انجام دادن هر کار، حتی کوچک‌ترین آن، نوعی عبادت است.
در بخش پایانی، آقای رفیعی با اشاره به پیام‌های اخلاقی این حکمت شریف، حضار را به تفکر درباره‌ی جایگاه حقیقی خود در پرتو عمل صالح فراخواند و تأکید نمود: جامعه‌ای که اعضایش به درک ارزش واقعی خود بر اساس کار نیک و اخلاق حسنه برسند، جامعه‌ای پویا، آگاه و سعادتمند خواهد بود.