در آغاز، ایشان به بیان حکمت ۲۲۴ نهج‌البلاغه از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام پرداختند که در آن، امام هفت خصلت والا را برای رشد شخصیت انسانی و اجتماعی برمی‌شمارند: «بِکثْرَةِ الصَّمْتِ تَکونُ الْهَیبَةُ، وَبِالنَّصَفَةِ یکثُرُ الْمُوَاصِلُونَ وَبِالاْفْضَالِ تَعْظُمُ الاْقْدَارُ، وَبِالتَّوَاضُعِ تَتِمُّ النِّعْمَةُ، وَبِاحْتِمَالِ الْمُؤَنِ یجِبُ السُّؤدَدُ، وَبِالسِّیرَةِ الْعَادِلَةِ یقْهَرُ الْمُنَاوِئُ، وَبِالْحِلْمِ عَنِ السَّفِیهِ تَکثُرُ الاْنْصَارُ عَلَیهِ؛ یعنی با سکوت زیاد، هیبت انسان افزون می‌شود؛ با انصاف، دوستی‌ها زیاد می‌گردد؛ با بخشش، منزلت بالا می‌رود؛ با تواضع، نعمت کامل می‌شود؛ با تحمل سختی‌ها، بزرگی ثابت می‌گردد؛ با عدالت در رفتار، دشمنان مغلوب می‌شوند؛ و با حلم در برابر نادان، یاران انسان زیاد می‌گردند».
در بخش دوم سخن، آقای توحیدی این فضایل را پایه‌های اصلی اخلاق اسلامی دانست و تأکید کرد که جامعه‌ای که در آن سکوت، انصاف، تواضع و عدالت رواج داشته باشد، از تفرقه و کینه دور می‌ماند. ایشان افزودند که این هفت فضیلت در حقیقت مسیر کمال انسان و راه رسیدن به عزت الهی است، و هر طلبه و مؤمن باید در سلوک فردی و اجتماعی خویش، این صفات را سرلوحه عمل قرار دهد.