در ابتدا آقای حسینی با قرائت خطبه 202 نهج البلاغه بیان داشتند: حضرت علی(ع) در این خطبه می فرماید: «وَ مِنْ كَلَامٍ لَهُ (علیه السلام) رُوِيَ عَنْهُ أَنَّهُ قَالَهُ عِنْدَ دَفْنِ سَيِّدَةِ النِّسَاءِ فَاطِمَةَ (علیها السلام) كَالْمُنَاجِي بِهِ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) عِنْدَ قَبْرِهِ:
اين سخن از آن حضرت روايت شده كه هنگام به خاك سپردن سيده زنان، فاطمه (عليهما السلام) بر سر قبر رسول اللّه (ص)، چنانكه گويى با او راز مى گويد، بيان داشته است: سلام بر تو، اى پيامبر خدا. سلام من و دخترت كه اكنون در كنار تو فرود آمده و چه زود به تو پيوست. اى رسول خدا، بر مرگ دخت برگزيده تو، شكيبايى من اندك است و طاقت و توانم از دست رفته ولى مرا، كه اندوه عظيم فرقت تو را ديده ام و رنج مصيبت تو را چشيده ام، جاى شكيبايى است. من خود تو را به دست خود در قبر خواباندم و هنگامى كه سر بر سينه من داشتى، جان به جان آفرين تسليم نمودى. 
ایشان در توضیح فراز خطبه ۲۰۲ نهج‌البلاغه بیان داشتند، امیرالمؤمنین علی(ع) هنگام دفن حضرت صدیقه طاهره(س)، با قلبی آکنده از اندوه و غربت، و تعبیر «بازگشت امانت الهی»، عظمت جایگاه حضرت زهرا(س) را یادآور می‌شود و این خطبه با وداعی دردناک به پایان می‌رسد؛ وداعی که در آن امام(ع) اعلام می‌کند نه از ملالت می‌رود و نه از یأس می‌ماند، بلکه به وعده قطعی خداوند برای صابران دل سپرده است.